Bolivia is het land van de ‘hoogste'. Potosi is van alle steden in de wereld de hoogste stad (4.070m). En hiermee gaat Potosi niet eens als belangrijkste punt de geschiedenisboeken in. Het was 4 eeuwen geleden de meest welvarende stad van Zuid-Amerika en had zelfs meer inwoners dan Londen of Parijs.

Dat komt allemaal door het zilver wat in de bergen gewonnen werd. De Spanjaarden waren de baas en zorgden ervoor dat de Indianen en later de Afrikanen met wat moois uit de mijnen kwamen. Ook Holland heeft van Potosi geprofiteerd, denk alleen maar aan de Zilvervloot die Piet Hein te grazen nam.

Er wordt vandaag de dag nog steeds in de mijnen gewerkt. Er is geen zilver meer, maar toch gaan er dagelijks 8.000 mijnwerkers (waarvan 800 kinderen) de berg Cerro Rico in om andere mineralen te vinden. De omstandigheden zijn natuurlijk niet goed. Veel stof en gevaarlijke stoffen zorgen voor een gemiddelde sterftijd van 40 jaar. Om dit zolang mogelijk uit te stellen geloven de mijnwerkers in Tio, een soort duivel. Door hem tevreden te houden denken ze meer mineralen te winnen en langer te leven. Eenmaal buiten de mijn geloven ze gewoon in God (Dio).

Het klinkt misschien gek, maar ik wilde wel een kijkje nemen in zo'n mijn. Dit kan met een tour. Eerst kleedden we ons aan met laarzen, een soort regenpak en een helm met lamp. Daarna reden we langs de markt om cocablaadjes en vruchtensap te kopen voor de mijnwerkers.

Nog geen 5 meter in de blubberige mijn moesten we al oppassen, want er kwamen karretjes op volle snelheid onze kant op. Best spannend! Je moet ook steeds bukken en uitkijken waar je loopt. Soms was het zo nauw dat we moesten kruipen om door te kunnen. Er zijn honderden tunnels en grotten en het is maar goed dat we begeleid worden door een gids. Over de grond loopt een spoorlijntje en langs de muren meerdere kabels voor zuurstof. Afentoe maakten we een praatje met wat mijnwerkers en in ruil daarvoor gaven we ze de gekochte cocablaadjes en sap.

Het was best vermoeiend en claustrofobisch. En je liep de helft van de tijd met je shirt over je mond vanwege de stof. Maar toch was het een geweldige ervaring! Ik denk zelfs één van de meest interessante belevingen van heel Zuid-Amerika. Met name door de geschiedenis en het feit dat er nog elke dag in de mijnen gewerkt wordt.

Het Museo de la Casa de la Moneda was een goede aanvulling op de mijn. In dit museum krijg je te zien hoe vroeger munten werden geslagen uit zilver.Grappig om te zien dat ze hiervoor enormeronddraaiende houten stellages gebruikten die een etage lager aangedreven werden door paarden. Dat voor een muntje!Het wasde perfecteafsluiter van Potosi.

De volgende bestemming was Sucre, officieel de hoofdstad (he Daaf ;)) en ook wel ‘City of White' genoemd. Dat laatste omdat de statige gebouwen in het historische centrum allemaal wit zijn. Het is een prettige stad, maar je hebt het hier ook snel gezien. Er wordt vooral reclame gemaakt voor tours buiten de stad.

Maar het was wel even fijn om in de bioscoop naar een film te gaan die niet Spaans nagesynchroniseerd was. De nieuwe ‘Mission Impossible' bracht fijne herinneringen van de vorige reis naar boven. Qua wereldsteden dan he. ;)

De volgende dag was minder fijn toen mijn pinpas ingeslikt werd door een pinautomaat. Zonder pas geen geld meer, dus een kleine ramp. Gelukkig is het kantoor van deze bank om de hoek en gaat er morgenochtend iemand de ATM openen. Was andere koek geweest als mijn pasje in Uyuni ingeslikt was..

Verder ben ik weer herenigd met mijn Turkse vriendjes! Met hen ga ik verder naar het oosten reizen. Zij hebben hun plannen aangepast en gaan ook via Paraguay naar Brazilië. Gezelligheid!