Van het hoogste meer naar de hoogste hoofdstad ter wereld. Om er te komen was het bijna vechten voor een plekje in de bus. Er waren meer kaartjes verkocht dan er in de bus konden, dus mensen werden loco! Na veel geschreeuw en geduw paste iedereen er toch in. Er waren zelfs 3 plekken over (??).

In La Paz is eigenlijk niet zo heel veel te doen. Het lijkt op de meeste steden, alleen dan hoger. De meest besproken attractie ligt net buiten de stad; ‘The World's Most Dangerous Road'. Helaas is dit zo erg uitgebuit dat je veel geld moet neerleggen voor een beschermpak en helm en zit je gelijk aan een dag van 7 tot 6 vast. Dat terwijl het gevaarlijkste stukje hooguit 2 uur fietsen is. En er rijden geen auto's meer zoals vroeger. Volgens mij is fietsen in Amsterdam gevaarlijker.

Eigenlijk was het plan om na La Paz de Amazone jungle in het noorden aan te doen, maar hiervoor zou ik 24 uur heen en 24 uur terug in een lokale bus moeten. Met risico op langer vanwege het regenseizoen. Ik heb even goed de kaart bestudeerd en ik ga volgende week in het midden van het land een jungle trekking doen! Ligt nog op de weg ook.

Maar eerst de zoutvlaktes van Uyuni. Met een busrit die deed denken aan een massagestoel (we werden alle kanten op geschud door de slechte weg) reden we naar het zuiden. En dan zal je net zien dat je eindelijk ligt te slapen, je wordt gewekt..

Om 7 uur 's ochtends stonden we op een verlaten zanderige weg. Ik had mijn zout-tour al geboekt en zou worden opgehaald, maar de pick-up was er natuurlijk niet. Bij een hotel zou ik anders moeten wachten. Langzaam kwam Uyuni tot leven en kon ik een ontbijtje scoren. Tussen mijn eitje en sapje door toch maar even gaan zoeken en toen bleek dat hij mij ook zocht.

Om 11 uur vertrokken we dan eindelijk met de 4x4 jeep. Er zaten nog 2 Fransen en 2 Argentijnen in de auto. De eerste stop was bij het Cementerio del Trenes. Hier staan allemaal oude verroeste treinstellen en locomotieven. Geinig, maar hier kwam ik niet voor.

Salar de Uyuni is toch wel één van de meest bijzondere dingen die ik op deze reis heb gezien. Met haar 12.000 km² de grootste zoutvlakte ter wereld. Het was ooit een deel van een prehistorisch meer wat later opdroogde en voor onder andere de Salar de Uyuni zorgde.

Vanuit de woestijnachtige omgeving reden we recht op het fel witte gebied af. Heel gek om te zien. Langzaam reed de jeep de natte zoutvlakte op en keken we onze ogen uit. Wel met zonnebril op, want zonder is echt niet te doen.

Op een mooi plekje stopte de chauffeur de jeep en konden we uitstappen. Een beetje onwennig, alsof het ijs is, stapte ik uit de auto. Schoentjes uit en lekker met de blote voeten in het koele zoutwater. Naast ons lagen wat hoopjes zout die later opgehaald worden, maar het mooiste was toch gewoon het oneindige witte uitzicht.

Hierna gingen we naar een zouthotel. Zoals de naam zegt is het een hotel gemaakt van zout. Op deze locatie is het nóg wateriger waardoor er prachtige reflecties ontstaan. Een ideale plek voor mooie foto's. De vele toeristen laten zich dan ook in de meest vreemde poses fotograferen. Ik genoot vooral van het uitzicht. Wat een schoonheid!

Check de foto's en filmpjes, dat geeft een beter beeld van de zoutvlaktes dan dit verhaal. :)