Met Machu Picchu nog vers in het geheugen stapte ik diezelfde avond nog op de bus naar Bolivia.Het armste land van Zuid-Amerika lijkt op de kaart niet groot, maar is toch even groot alsFrankrijk en Spanje bij elkaar!En dat met maar 10 miljoen inwoners.

Kapot van de weinige slaapuren en het vele lopen, kostte het me totaal geen moeite om inde bus inslaap te komen. De tussenstops in Puno en de grens beleefde ik slaapdronken. Maar toen Lake Titikaka, het hoogste meer ter wereld, in beeld kwam was ik zo fris als een hoentje.

Mijn eerste stop was Copacabana. Niet te verwarren met die van de stranden in Rio. De Boliviaanse Copacabana ligt direct aan het Titikakameer en maakt daar goed gebruik van. Na de vele verhalen over goedkoop Bolivia ging ik er vanuit dat dit ook hier zou gelden. Maar helaas waren de eerste hostels of hotels belachelijk duur (40 dollar, waar 40 bolivianos normaal zou zijn). De zware backpack drukte steeds meer op mijn schouders en de zon was ook lekker irritant. Een uur later vond ik er dan toch eentje.

Het stadje stelt weinig voor. Het is wél heel bijzonder om langs Titikaka te lopen. Zonder dat ik er erg in heb zit ik op bijna 4.000 meter hoogte! Het schijnt ook 300 dagen in het jaar feest te zijn hier en overal zie je dan ook versierde auto's, vrouwen in klederdracht (met aparte bolhoed) en mannen die met champagne spuiten. En het is erg druk aan de oever. De zwaanwaterfiets en tafelvoetbaltafel zijn het populairst.

Nee, voor iets speciaals moet je de boot pakken. Naar Isla del Sol. Dit eiland ligt 2 uur varen van Copacabana af en is zeer belangrijk in de Inca geschiedenis. Hier woonden de eerste Inca's en is volgens hen de zon ontstaan. Even verderop ligt Isla de la Luna. Hier komt uiteraard de maan vandaan.

Ik wilde dit vanzelfsprekend van dichtbij bekijken. In alle vroegte stond ik op, ging naar de markt voor brood en fruit en stapte met voor mijn gevoel met 100 man op een klein bootje. 2 uur lang de zithouding afwisselen met mijn buurman.. Mijn buurvrouw aan de linkerkant liet ik maar met rust, aangezien zij de hele reis op haar cocablaadjes zat te kauwen (wat overigens geen drug is, maar je wel alert maakt).

We meerden aan op de noordkant van Isla del Sol. Eerst kregen we een flauw museumpje met gevonden potten en botten te zien, daarna wilde onze gids ons meenemen naar het spectaculaire deel. Maar het duurde lang voor we op weg waren en ik had al snel geen zin meer in een groepstour. Ben dus maar gaan lopen. Eerst over het strand bezaaid met Argentijnse tentjes (zij zijn de reizigers van Zuid-Amerika) en toen een uurtje bergopwaarts.

De omgeving was heerlijk om doorheen te lopen. Het veranderd elke 100 meter. Boeren werkend op een akker, een witte baai, uitgestrekte marmeren rotsen en links en rechts Titikaka. Bijna op het puntje is een ruïne van een Inca-dorp te zien. En een stenen tafel met zitplaatsen eromheen voor vergaderingen. Op de terugweg kwam ik erachter dat ik prompt langs het belangrijkste was gelopen; de enorme steen waar volgens de Inca's de zon is ontstaan.. Toch maar even een foto genomen.

Mijn plan was om naar de zuidkant te lopen. Het was van daar mogelijk de boot van half 4 te pakken. Maar om 1 uur kwam ik mensen tegen die zeiden dat het 3 uur lopen was.. Dus toch maar besloten terug te lopen om met de groep op de boot van half 2 te stappen.
Ik zat lekker in de zon en vroeg nog aan een man welke boot ik moest hebben. Hij wees naar een lege boot, dus ik dacht dat de groep laat was. Tranquilo amigo.

En toen waren opeens alle boten weg! Ik had geen spullen bij me om op het eiland te overnachten en sprak snel iemand aan die mijn kapitein opbelde. Gelukkig kwam hij terug. Hij moest daar natuurlijk wel geld voor hebben. Die 1,50 euro heeft me gered!:)

We hadden nog één stop te goed op zuid. Helaas maar 3 kwartier, door wie zou dat nou komen?! Veel was er overigens niet te zien. De steile heilige trap was het hoogtepunt. Ik was blij toen ik veilig op de boot terug naar Copacabana zat.