Vanaf Quito moesten we 2 bussen nemen om bij de krater van Quilotoa te komen. Deze ligt hoog in de bergen en de rit erheen was al een kadootje op zich. Het is zo mooi allemaal. Met een beetje fantasie zijn sommige stukken net als het kleurrijke lappenlandschap van Holland, maar dan in 3D-vorm. Hoe hoger we kwamen, hoe kouder. En hoe vaker we in een wolk terechtkwamen.

Eenmaal in Quilotoa aangekomen heetten vrouwen in traditionele klederdracht ons al op. We merken al snel dat de faciliteiten hierboven niet zo top zijn. Als dan ook het water niet werkt, weet je dat de knop echt om moet. De slaapkamer ziet er prima uit, alleen hangt er een vage geur vanwege de houtkachel die elke avond moet branden. Het is immers behoorlijk fris.

Toen we aankwamen was het bewolkt, maar een uurtje later kwam de zon alweer tevoorschijn. Mooi moment om alvast een kijkje te nemen in de krater. Deze was dichterbij dan verwacht; 20 meter van ons hostel. En wat een beauty! Middenin de steile krater ligt een donkerblauw meer met een groen randje. Een rustieke oase in een ruwe omgeving. Hier hebben we een hele tijd gezeten en genoten.

Toch werd ik benieuwd hoe het beneden zou zijn. Er liep een kronkelpad, dus het was mogelijk. Alleen was het al aan het eind van de dag en zou het snel donker worden. Ik voelde me inmiddels zo goed (de migraine is behoorlijk gezakt) dat ik dit per se nu wilde doen. Jorje was sceptisch en dacht dat het te lang zou duren voor we beneden zouden zijn. Vicki wilde wel, maar dan rennend. En dus renden wij als gekken de berg af (zie filmpje). Onderweg kwamen we verrassend T & Tam (de Aussies die een dag eerder weg gingen) tegen. Het kostte ons alsnog 20 minuten, maar we waren er!

We moesten gelijk weer terug vanwege de zonsondergang. En dit was een kleine hel.. Ik was helemaal op, mijn conditie na 2 weken ziek zijn zó slecht, dat ik strompelend de berg opging. Elke 10 meter had ik een pauze nodig. Ik verbaasde me over mezelf, dit kan ik toch niet zijn?! Het werd inmiddels donker en ik hijgde als een gek. Na een uur zag ik een lichtje op me af komen. Was het Jorje die me het laatste stukje kwam begeleiden. Achteraf grappig, maar toen echt niet.

Koud van het zweet kregen we in het hostel een lekkere kom soep die ik snel naar binnen slurpte. Het hoofdgerecht bestond uit rijst met kip. Hierna lekker vroeg het bedje in, omdat we de volgende ochtend om 6 uur zouden opstaan om de ‘Quilotoa Loop' (de ronde om het meer heen) te doen.

Helaas regende het toen we wakker werden en was het zicht zo slecht dat dit plan letterlijk in het water viel. Waren wij even blij dat we de vorige dag al van het meer hebben kunnen genieten! De eerstvolgende bus terug naar bewoonde wereld vertrok pas om 1 uur 's middags, dus hadden we veel tijd te overbruggen. Filmpje kijken, boekje lezen. En toen het stopte met regenen een kleine wandeling. Het was een mooie belevenis, maar toch waren we erg blij toen we de bus in konden stappen. Op naar Baños!