Zwak, ziek en misselijk stapte ik samen met mijn reisgenootjes op de nachtbus naar Ecuador. Ging op zich prima en 12 uur later waren we in de buurt van de grens. Met een kleine bus werden we naar de douane gebracht voor een exit stempel. En toen was het nog maar een stukje lopen naar Ecuador! Met weer een klein busje werden we naar het grote busstation gebracht. Hier had ik het even niet meer. Nadat ik had overgegeven stapten we op de bus naar hoofdstad Quito.

Het was een adembenemende rit. Zulke mooie landschappen, elke keer verschillend ook. Het ene uur gifgroene heuvels en dan weer enorme bergpartijen. Ik vergelijk het een beetje met Laos. Heel veel natuur met weinig bebouwing of troep. Zonder het door te hebben passeerden we de evenaar.
Aangekomen in Quito was iedereen gesloopt door de 22-uur durende reis. We waren ook een beetje de weg kwijt en liepen maar wat in de rondte. Toch maar een taxi gepakt die ons in de buurt van ons geboekte hostel bracht, waar we het snel vonden.

De enorme honger had toegeslagen en ze wilde direct ergens gaan eten. Ik eet al de hele week niet meer dan kleine hapjes gemixt met water, dus wilde nu echt wat meer proberen. Het werd rijst met bonen. Acht happen later heb ik de groep verlaten en ben volgegooid met pillen mijn bedje ingedoken. En mocht nou net het rockcafé aan de overkant een grunting (=schreeuwend zingen) buitenconcert geven! Lig je dan met een bonkend hoofd.. Hel!

De volgende ochtend (31 december) zijn we dan ook zo snel mogelijk verhuisd naar een hostel vier straten verderop, waar het heerlijk rustig is. Kon ik eindelijk mijn uren rust pakken die ik hard nodig had. Ik ben ook weer langs het ziekenhuis gegaan. Hier hebben ze mijn bloeduitslag vergeleken met die van in Colombia. Bleek een afname van rode bloedcellen te hebben. Niet heel ernstig, maar moet het in de gaten houden. Ook waren ze bang voor hepatitis. Maar daar ben ik gelukkig voor Azië al voor gevaccineerd. 's Avonds voelde ik me al een stuk beter. De griep is duidelijk voorbij. Alleen nog een lichte vorm van migraine en een vage pijn in mijn kuitspieren.

Ik wilde natuurlijk niks missen van het oud & nieuw feest en ben om half 10 de stad rondgelopen om energie in te eten (rijst en bonen). Onderweg kreeg ik de gekste dingen voor ogen. Dansende mensen, vuurwerk overal, kinderen verkleed als enge wezens, volwassenen als aliens. En mannen verkleed als prostituees die over voorbijkomende auto's dansten. Bizar.

Toen wij 2 uur later hetzelfde gebied ingingen, was het bijna uitgestorven. Het leek wel of we de klok verkeerd hadden staan. Beetje bij beetje druppelden de westerlingen bijeen en iets voor 12 was het dan toch een drukke boel. Happy New Year! Gekkenhuis natuurlijk. Vuurwerk en feestende mensen. In het midden werd een vuur gecreëerd van mañeco's (poppen die jezelf voorstellen in 2011), waar even later dronken mensen doorheen sprongen en vielen.. Het was voor mij lang geleden dat ik geen alcohol kon drinken en had zo'n erge last van mijn kuiten dat ik om half 1 af moest druipen.

1 januari was natuurlijk voor iedereen een rustig dagje. Buiten leek het net een spookstad. De dag erop ben ik het oude centrum gaan bekijken. Ziet er kleurrijk uit en je loopt heuvel op en af. De gebouwen zien er van buiten mooi uit, maar het mooist is de San Francisco kerk vanbinnen. Zoveel kleine accentjes. En dan te bedenken dat deze kerk vele aardbevingen heeft doorstaan. Mijn dagje eindigde in een kapperszaak waar mijn baard weer een normale lengte kreeg.

Inmiddels ben ik weer naar het ziekenhuis geweest en heb voor de 3^e keer mijn bloed laten testen. De dokter vertrouwt het toch niet helemaal en denkt aan een tropisch virus. Vrijdag is de uitslag pas. Maar ik ga niet in het hostel zitten wachten. Morgen naar een krater en daarna zie ik wel waarheen. Het fijne van Ecuador is dat alles dichtbij is!