Medellín, de stad waar de grootste en meest gevreesde drugsbaron aller tijden, Pablo Escobar, zijn imperium opbouwde en waar hij na een lange zoektocht werd doodgeschoten. De jaren dat er meerdere moorden per dag vielen zijn voorbij. Medellín staat nu zelfs bekend als één van de veiligste steden van Colombia.

Ik keek mijn ogen uit toen ik 's ochtends vroeg per bus aankwam. De stad ligt tussen de bergen en overal om je heen zie je grote oranjerode vlekken. Het zijn huizen! Zoveel bebouwing in een vallei heb ik nog nooit gezien. Met de enige metro van het land kom ik bij mijn hostel terecht. Eindelijk, na 2 weken, weer warm douchen.

Ik vond dat ik mezelf wel een kerstcadeautje mocht geven en ging op zoek naar een tattooshop. Bij een Deens-Colombiaans winkeltje stelde ik mijn tekst voor (La Vida libre) en zij zouden mij helpen met het lettertype. De volgende ochtend was het dan zover. Na een mooie schets van de Colombiaanse tattoo-artist en mijn goedkeuring, kon het pijnlijden beginnen! Maar het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf.

Een dag later ben ik met twee kabelbanen de bergen opgeklommen. Met een prachtig uitzicht over de stad als resultaat. En klapperende oren vanwege de hoogte (2500m). Bovenaan de berg was een soort van park met vage fantasiefiguren. Was best ok, maar ik verlangde meer naar de aftocht in de kabelbaan.

Met de mensen die ik onderweg ben tegen gekomen hadden we afgesproken in Medellín samen te komen om kerst te vieren. Eén voor één druppelden ze dan ook binnen. Op kerstavond zijn we eerst bij een hostel in de buurt wat gaan drinken. Helaas waren de leukste mensen kapot van de reis naar Medellín en gaven zij het na 12 uur op. Met twee anderen ben ik hierna naar een bar strip gegaan, waar het erg gezellig was. De fles met nationale drank (smaakt naar ouzo) was snel op en de biertjes riepen ons in de bar. Het was een geslaagde kerstavond!

De volgende ochtend werd ik met een kater wakker. En wat is er dan beter dan lekker lui The Hangover nogmaals te kijken. Nadat ik met de familie thuis geskyped had, ben ik me bedje weer ingedoken. Waar ik een paar uur later gebroken uitkwam. Ik was ziek..

Drie dagen en verschillende moods (heet-koud-heet-koud-spugen-spugen-spugen-spierpijn zonder inspanning) later, was het verstandig om naar het ziekenhuis te gaan. De kans was namelijk aanwezig dat ik het tropische virus Dengue opgelopen had.. Na een algehele bodycheck, een bloedtest en 2 uur aan een infuus gehangen te hebben, was de conclusie dat ik een ‘normale' griep te pakken had die nog wel even kon duren. Goed nieuws, maar beetje jammer dat het nog doorzet.

Ik had mijn busticket naar Cali al een dag verzet, maar nu moest het er toch echt van komen. Met een zo goed als lege maag stapte ik in de taxi naar het busstation. De busrit van 9 uur was een hel, met een chauffeur die bochten op volle snelheid nam en op het laatste moment afremde voor kuilen. Toch ben ik zonder kotsen in Cali aangekomen.

Inmiddels is het mijn 5^e achtereenvolgende ziektedag. Ik heb niks kunnen meekrijgen van het festival waar Cali om bekend staat (eerder al een lichtshow en Escobar-tour moeten cancelen). Maar dat is mijn minste zorg. Ik hoop zo erg dat ik met oud & nieuw weer beter ben! Vanavond stap ik op de bus naar Ecuador. Mijn reisgenootjes zijn toppers en hebben besloten bij mij in de buurt te blijven ter controle. Een hele fijne gedachte.

Laten we hopen op meer geluk in 2012. Prospero Año!

(ps: er staan weer nieuwe filmpjes op de site)