Ik had me erg verheugd op Coro. Het stadje ziet er leuk uit met haar gekleurde huisjes en steentjeswegen. Een Unesco-titel is dan ook niet vreemd. Het hostel, posada moet ik hier eigenlijk zeggen, was echter even wennen. Het is een soort binnenpleintje met kamers en een keuken eromheen. Mijn slaapplek was een huisje aan het eind en bestond uit 2 bedden, waarvan er één vol met bedbugs zat. De ander niet echt, maar wel veel muggen hier. Mijn klamboe kon dus opgehangen worden.

Waar ik nog meer aan moest wennen was de warmte. Het is hier rond de 30 graden en het zweet loopt weer eens over mijn gezicht en rug, zonder er iets voor te hoeven doen. De 2^e dag ging dit al een stuk beter. En de koude douche helpt ook wel even.

Die 2^e dag ben ik vroeg in de ochtend met een Turks koppel naar Adicora op het schiereiland gegaan. Zij wilden daar gaan kitesurfen en ik dacht gewoon lekker te relaxen aan de Caribische zee. De busrit was heerlijk, met een frisse wind door de haren. Onderweg reden we ook nog langs de zandduinen waar de streek om bekend staat. De Turken waren hier al geweest en zeiden dat het er uit de bus hetzelfde uitzag als toen zij er speciaal voor naartoe waren gereisd. Dus heb dat bezoek maar overgeslagen.

In Adicora was het een vage bedoening. Het was zo rustig op straat en op het strand dat het leek alsof er hier net een ramp had voltrokken. Het zou een surfersparadijs zijn, maar op één kitesurfer na was hier niks van te merken. We hebben een rustig rondje langs het strand gelopen en zagen vooral vissers en zwerfhonden. Maar de sfeer was superchill. Na een tijdje besloten we terug te keren naar Coro. Alleen moesten we nog wel even een uur op een terrasje wachten op de enige bus. Zwaar he..

Echt zwaar werd het de volgende 2 dagen. We waren van plan om in 4 uur naar Maracaibo af te reizen, waarvandaan we de reis naar Colombia zouden vervolgen. Alleen bleek na uren wachten op het busstation van Coro dat de weg erheen weer eens ingestort was. De enige optie was nu met een grote omweg. We hebben de hele dag, avond en nacht in de bus gezeten of erop gewacht.

Pas de volgende ochtend om 8 uur kwamen we aan in Maracaibo. We wilden meteen een bus pakken naar Colombia. Ze zeiden dat we om 9 uur zouden vertrekken, maar dit werd half 11. En dit was nog niet het ergste, Het busje werd zo volgepropt met mensen en vooral koffers, dat de gemiddelde snelheid 30 km/uur was. Om de gekte compleet te maken ging een moeder naast mij zitten die doodleuk haar baby ging verschonen! Plotseling moest de helft van de passagiers de bus uit en liet zij de vuile luier bij mij achter.. Een paar kilometer later kwamen die passagiers weer de bus in (waarom al die wisselingen, geen idee) en ging de moeder weer naast mij zitten om vervolgens open en bloot borstvoeding te geven.

De rit naar de grens zou 3 uur duren, maar werd 5 uur. Dit kwam met name doordat we 14 (!!) keer moesten stoppen voor een checkpoint, waarbij er elke keer een agent of soldaat de bus in kwam om iedereen op paspoort te controleren. Je zou zeggen geen probleem, maar natuurlijk zat er in onze bus een Venezolaanse jongen die zijn paspoort vergeten was. Nu werd er elke stop gediscussieerd en moest er smeergeld betaald worden om verder te kunnen reizen. Om half 4 kwamen we aan in Colombia. Wat een helse rit. Het is heel jammer, maar door al het gedoe was Venezuela voor mij niet erg positief. Vamos Colombia!