Coro y Adicora, Venezuela
Ik had me erg verheugd op Coro. Het stadje ziet er leuk uit met haar gekleurde huisjes en steentjeswegen. Een Unesco-titel is dan ook niet vreemd. Het hostel, posada moet ik hier eigenlijk zeggen, was echter even wennen. Het is een soort binnenpleintje met kamers en een keuken eromheen. Mijn slaapplek was een huisje aan het eind en bestond uit 2 bedden, waarvan er één vol met bedbugs zat. De ander niet echt, maar wel veel muggen hier. Mijn klamboe kon dus opgehangen worden.
Waar ik nog meer aan moest wennen was de warmte. Het is hier rond de 30 graden en het zweet loopt weer eens over mijn gezicht en rug, zonder er iets voor te hoeven doen. De 2e dag ging dit al een stuk beter. En de koude douche helpt ook wel even.
Die 2e dag ben ik vroeg in de ochtend met een Turks koppel naar Adicora op het schiereiland gegaan. Zij wilden daar gaan kitesurfen en ik dacht gewoon lekker te relaxen aan de Caribische zee. De busrit was heerlijk, met een frisse wind door de haren. Onderweg reden we ook nog langs de zandduinen waar de streek om bekend staat. De Turken waren hier al geweest en zeiden dat het er uit de bus hetzelfde uitzag als toen zij er speciaal voor naartoe waren gereisd. Dus heb dat bezoek maar overgeslagen.
In Adicora was het een vage bedoening. Het was zo rustig op straat en op het strand dat het leek alsof er hier net een ramp had voltrokken. Het zou een surfersparadijs zijn, maar op één kitesurfer na was hier niks van te merken. We hebben een rustig rondje langs het strand gelopen en zagen vooral vissers en zwerfhonden. Maar de sfeer was superchill. Na een tijdje besloten we terug te keren naar Coro. Alleen moesten we nog wel even een uur op een terrasje wachten op de enige bus. Zwaar he..
Echt zwaar werd het de volgende 2 dagen. We waren van plan om in 4 uur naar Maracaibo af te reizen, waarvandaan we de reis naar Colombia zouden vervolgen. Alleen bleek na uren wachten op het busstation van Coro dat de weg erheen weer eens ingestort was. De enige optie was nu met een grote omweg. We hebben de hele dag, avond en nacht in de bus gezeten of erop gewacht.
Pas de volgende ochtend om 8 uur kwamen we aan in Maracaibo. We wilden meteen een bus pakken naar Colombia. Ze zeiden dat we om 9 uur zouden vertrekken, maar dit werd half 11. En dit was nog niet het ergste, Het busje werd zo volgepropt met mensen en vooral koffers, dat de gemiddelde snelheid 30 km/uur was. Om de gekte compleet te maken ging een moeder naast mij zitten die doodleuk haar baby ging verschonen! Plotseling moest de helft van de passagiers de bus uit en liet zij de vuile luier bij mij achter.. Een paar kilometer later kwamen die passagiers weer de bus in (waarom al die wisselingen, geen idee) en ging de moeder weer naast mij zitten om vervolgens open en bloot borstvoeding te geven.
De rit naar de grens zou 3 uur duren, maar werd 5 uur. Dit kwam met name doordat we 14 (!!) keer moesten stoppen voor een checkpoint, waarbij er elke keer een agent of soldaat de bus in kwam om iedereen op paspoort te controleren. Je zou zeggen geen probleem, maar natuurlijk zat er in onze bus een Venezolaanse jongen die zijn paspoort vergeten was. Nu werd er elke stop gediscussieerd en moest er smeergeld betaald worden om verder te kunnen reizen. Om half 4 kwamen we aan in Colombia. Wat een helse rit. Het is heel jammer, maar door al het gedoe was Venezuela voor mij niet erg positief. Vamos Colombia!
Maracay y Valencia, Venezuela
Nadat ik bij het hostel in Caracas mijn backpack opgehaald had, dook ik waterproof (poncho en backpackhoes om) 2 metro's in naar het busstation. De bus met gezellige mensen en muziek zou mij in 2 uur naar Maracay brengen, waarna ik nog eens 2 uur later in Choroni zou zijn. Maar helaas, 2 uur later stonden we nog op de snelweg van Caracas.. Er is zoveel regen gevallen dat er van bovenaf een berg troep naar beneden is gegleden op de weg en op auto's. Een uur later was dit weer het geval. 6 Uur (!) later was Maracay eindelijk in zicht, maar de vervolgbus al vertrokken..
Dus stond er niks anders op dan hier in een hotel te overnachten. En hoe. Mataray staat bekend om haar sexmotels. Ik had ook gelijk een ouwe hoer (ze was echt oud) aan mijn laars hangen die mij wel even zou helpen. Het was inmiddels donker en het risico om overvallen te worden groter. Ik moest snel een slaapplek vinden. Na rondvragen werd het een taxi die mij naar een normaal hotel zou brengen. Ik nam afscheid van de prostituee op leeftijd en stond 10 minuten later voor een receptioniste die mij fijn vertelde dat ze volgeboekt waren.
Een hotel om de hoek was belachelijk duur en een ander hotel aan de donkere straat wederom vol. Er zat dus niets anders op dan te gaan informeren bij zo'n sexmotel. De prijs van een kamer was ok en ik zag mezelf niet nog een uur op straat hangen, dus heb het maar gedaan. De kamer was viezig en de badkamer heb ik amper bekeken. Geen pretje..
Terwijl ik in de luchtige lobby mijn verhaal van Caracas zat te typen kwamen er om de haverklap hoertjes en hoerenlopers in- en uitlopen. Best grappig om te zien. En toen stonden er opeens 2 personen die hier niet thuishoorden. Het was een Russisch koppel met hetzelfde probleem als de mijne. Na een kort gesprekje spraken we af om de volgende ochtend om half 6 samen te vertrekken.
Na een vreselijke nacht met wakker liggen van de deurbel en kijken naar de wekker, wist ik niet hoe snel ik weg moest. Op het busstation nam ik afscheid van de Russen en sprong ik als laatste op de bus naar Valencia. Er was eigenlijk geen plek meer, dus kon ik alleen maar op het trappetje zitten. Was wel een lekker ritje met keiharde salsamuziek op.
In Valencia stapte ik over op een donkere airconditioning bus naar Coro. De rit duurde 5 uur en onderweg stopten we een aantal keer. De ene keer voor een militaire controle, waar ik als enige ‘gringo' moest uitstappen. Een andere keer moesten we allemaal uitstappen omdat de weg voor de helft was ingestort. Bizar om te zien. De foto's geven een beetje een beeld weer.
Nou, het was me het reisje wel. Nu even chillen in Coro!
Caracas, Venezuela
Het 11 uur vliegen naar Venezuela ging sneller voorbij dan gedacht. Maar wat wil je als je een persoonlijk entertainment systeem tot je beschikking hebt en er vriendelijke stewardessen rondlopen die zorgen dat de glazen en maagjes gevuld blijven. Lufthansa ist top! Wel een beetje jammer dat we, met zicht op het vliegveld aan zee, 3 rondjes moesten zweven voor we landden.
En daar was ik dan, in Zuid-Amerika! Ik had nog geen voet buiten het vliegveld gezet of ik werd verleid om iets illegaals te doen. Maar wees gerust, het is normaal hier. Het was een beveiliger die op me afstapte en aanbood om mijn dollars in te wisselen voor Bolivares tegen de prijs van de zwarte markt. En mensen, hier is je dollar een daalder waard! In plaats van 4,20 Bs voor $ 1,-, kreeg ik 6 Bs. Goeie deal. Later bleek dat je soms zelfs 8 Bs voor 1 dollar krijgt!
Na mijn eerste avontuurtje stapte ik een minibus in richting de stad, waar ik de metro naar mijn geboekte hostel nam. Ik zat ‘em een beetje te knijpen, omdat het steeds donkerder werd. Het hostel had me gewaarschuwd voor het donker binnen te zijn vanwege de criminaliteit op straat. Eenmaal uit de metro was het een drukte van jewelste en ben maar gewoon vriendelijk ogende mensen naar de weg gaan vragen. Ik kreeg natuurlijk alleen maar Spaanse zinnen terug, maar daar moet ik duidelijk nog aan wennen. Gelukkig schoot een vrouw te hulp in het Engels en belde zij zelfs het hostel op. 10 Minuten later had ik mijn eerste cerveza in de hand.
Na wat gesprekjes met andere backpackers dook ik om half 9 (02:00 uur Nederlandse tijd) mijn bed in. Even die jetlag wegslapen. De volgende dag vroeg opgestaan, want ik zou maar 1 dag in de hoofdstad blijven. De eerste attractie die ik wilde bezoeken was de teleferico, een kabelbaan die een prachtig uitzicht over de stad en de Caribische kust zou geven. Met de metro en een busje kwam ik daar vol goede hoop aan. Maar mijn eerste ‘tranquilo-experience' was een feit. Ze dachten vandaag maar eens om 12 uur te beginnen..
Omdat ik 's middags alweer de bus richting het westen zou pakken, besloot ik terug naar het centrum te gaan en daar de andere bezienswaardigheden te bekijken. Het Place de Bolivar was leuk versierd vanwege het 200 jaar bestaan van de republiek Venezuela en het geboortehuis van Simon Bolivar was best interessant. Deze nationale held heeft er 2 eeuwen geleden voor gezorgd dat de noordelijke helft van Zuid-Amerika bevrijd werd van de Spanjaarden.
Na een extreem sterk kopje koffie op één van de terrasjes was het tijd om het nogmaals te proberen bij de teleferico. Deze keer geopend, maar het werd een kleine domper. Het weer was namelijk compleet omgeslagen en hoe hoger de kabelbaan ging, hoe minder je kon zien. Wat een regen en mist! Toch was het uitzicht boven erg mooi. Leuk ook om de Caribische kust eens echt te zien.
Op mijn vervolgreis richting het westen van Venezuela is zoveel gebeurd dat ik dit in een apart verhaal ga zetten. Het meest opmerkelijke was dat ik in een soort hoerenhuis moest overnachten. Para continuar..